خبرگزاری حوزه/ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ ...(ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خود و خانواده خود را از آتشی که هیزم آن مردم و سنگها هستند نگه دارید. )
دیر زمانی است که عالمان وارسته ی دین متاثر از سنت و متون دینی شیوه ای را برای تربیت خود برگزیده اند که در ادبیات دینی به معرفت نفس مشهور شده است. این شیوه که بهترین شیوه برای شناخت خداوند محسوب می شود از مدیریت نفس آغاز می شود.
مدیریت نفس در این شیوه ی تربیتی از چند مرحله ی مشارطه، مراقبه، محاسبه، و معاتبه تشکیل شده است. در این شیوه در مرحله اول فرد اجرای فرامین الهی را در طول روز برای خود شرط می کند، در مرحله ی دوم مراقب است تا اوامر الهی را در نفس خود پیاده کند و از نواهی دوری نماید. در مرحله ی سوم در پایان روز به محاسبه می نشیند تا ببیند چند مرده حلاج است و چقدر موفق بوده است. در این محاسبه برایش مشخص می شود که نواقص، کمبودها و غفلت ها و گناهان، و نافرمانی هایی داشته است. در مرحله ی آخر شخص برای تربیت و موفقیت در راه و هدف بندگی اگر مرتکب کم کاری شده باشد، خودش را تنبیه و اگر درست عمل کرده باشد خدا را شکر گذاری خواهد کرد.
این شیوه به تجربه، بهترین و کاراترین شیوه ی تربیت نفس است. حال اگر به استناد آیه ی شریفه ی «من احیاها کمن احیا الناس جمیعا» یک جامعه را به مثابه یک تن نظر بگیریم، و قوای جامعه را همانند قوای یک انسان بدانیم، برای مدیریت یک جامعه، می توان همین شیوه ی تربیتی را اجرا کرد. مدیریت یک جامعه نیز نیاز به چهار مرحله ی مشارطه و هدف گذاری، مراقبه برای اجرای هدفها، محاسبه و سنجش اجرا و در نهایت هم تشویق و تنبیه دستگاه‌های اجرایی دارد.
حال اگر جامعه ای در هدف گذاری، دقت در اجرا، حساب گری و سخت گرفتن بر نادرستی ها ، سست عمل کند آن جامعه دچار کمبودها، ناهنجاری ها، مشکلات و زشتی های فراوان خواهد شد و اگر آن جامعه به حال خود رها شود، راه غفلت در پیش گیرد به دوزخی مبتلا خواهد شد که همگان را عذاب خواهد داد.
مشکل با فرافکنی و تقصیر بر گردن دیگری انداختن درست نمی شود، همانطور که اولین قدم سلوک و تربیت نفس با همت بلند و قصد جدی شروع می شود.
درست کردن کژی های جامعه نیز با سستی، تنبلی و بی تفاوتی حل نخواهد شد. در این بین هر عضوی و هر قوایی باید کار خودش را درست انجام دهد.
همانطور که جسم انسانی قوایی دارد و هر قوه، کاری را انجام می دهد. قوای هر جامعه ای هم باید کار خود را درست انجام دهند. برخی مغز جامعه اند، برخی قلب، برخی شریانها برخی عضلات و برخی هم رگهای اعصاب و ...
کار ما مستند سازها، خبرنگارها و رسانه ای ها در حیطه ی حساب گری قرار می گیرد، ما همان نفس لوامه ی جامعه هستیم , ما سلولهای عصبی جامعه ایم که مغز و اعصاب را تحریک می کنیم تا درد و رنج عضو زخمی و بیمار شده را احساس و درک کنند و برای درمان آن چاره ای بیندیشند، دنبال طبیب بروند و دارویی تهیه کنند.
در مشکل پیش آمده برای برخی از خانواده های در استان کهگیلویه و بویر احمد طی چند سفر و جستجویی که صورت گرفت، ما درد را حس کردیم و در صدد هستیم که آن درد را به مغز متفکر جامعه منتقل کنیم تا چاره بیندیشند.
اگر یک انسان ترکیبی از جسم و روح یا تن و جان است و اگر تن برای زنده ماندن نیاز به غذا و استراحت دارد و اگر غذای روح دانش و آگاهی است، در صورتی که این نیازها تامین نشود انسان به معنی کاملش ناقص خواهد ماند.
در این سفر ها و تحقیقات میدانی از نمونه های مطالعاتی برای ساخت مستند دختر زاگرس در موضوع خودسوزی زنان در زاگرس، و مستند خانه ی شیشه ای در موضوع اعتیاد زنان، چیزی که برای گروه تحقیقاتی و مستند ساز مسلم شد این است که مناطق محرومی مانند دیشموک، تن و جانش دچار ضعف و گرسنگی بوده و فقر مالی و فقر آگاهی، ریشه ی ضعف و ناتوانی این مردم است.
از مغز و قوای دیگر این جامعه انتظار می رود به این بخش ضعیف شده، غذای تن و جان را برسانند. این بخش ها باید قوی شوند تا بتوانند بر ضعف و بیماری خود غلبه کنند.
جواد یقموری کارگردان مستند دختر زاگرس
